τετράκλιμος

-ον, Μ

1. αυτός που εκτείνεται προς όλα τα μέρη τού ορίζοντα

2. το θηλ. ως ουσ. ἡ τετράκλιμος

(ενν. χώρα) τα τέσσερα σημεία τού ορίζοντα, όλη η γη («πᾱσαν τὴν τετράκλιμον διελθών», Νικ. Χων.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < τετρ(α)-* + -κλιμος (< κλῖμα «σημείο τού ορίζοντα»)].